Niespodzianka

Moje codzienne życie opiera się na jednym z trzech scenariuszy:

1. Adaś chory w domu. Olek w przedszkolu.

2. Olek chory w domu. Adaś w szkole.

3. Obaj chorzy w domu.

Czasem jest apogeum, kiedy do punktu nr 3 muszę dodać chorego męża. Wtedy, za sprawą tych wirusów oczywiście, atmosfera w domu działa bardzo motywująco do częstego uprawiania joggingu (głównie po sklepach:-) ).

Pewnego dnia wg punktu 2:

- Mamusiu będę dzisiaj bardzo grzeczny. - deklaruje Olek.

- To super, Kochanie.

- Mamusiu, będę taki grzeczny, że nawet cały dzień będę się bawił sam w pokoju.

- To wspaniała wiadomość. (Ciekawe jak długo).

Olek jak powiedział, tak zrobił.

Pozbierał porozrzucane zabawki z przedpokoju i poszedł się bawić do pokoju zamykając za sobą drzwi.

Kiedy mijała godzina postanowiłam bliżej zapoznać się z nowym lekiem przypisanym mojemu dziecku i powiązać jego potencjalny wpływ na zachowanie Olka. Może powinien go częściej przyjmować. Na przykład co godzinę.

Choć, z drugiej strony, zawsze trzeba mieć nadzieję, że zdarzy się cud i nastąpi w końcu ten moment, kiedy Olek zacznie się sam sobą zajmować.

Tymczasem drzwi się otworzyły, Olek wystawił głowę i poinformował, że potrzebuje obrus albo ładną ścierkę i... żeby mu nie przeszkadzać.

- Och, nie mam zamiaru.

Po jakimś czasie wyszedł i zapytał, czy był grzeczny.

- Olusiu, już dawno tyle nie udało mi się zrobić. Byłeś supergrzeczny!

- Mamusiu, to może zasłużyłem na nagrodę? - pyta trzepocząc rzęsami.

- Hmm... No dobraaaa. A jaką? - pytam niepewnie.

- Chciałbym dostać ciasteczko Misia Lubisia.

(Ha. Podejrzał Spryciarz, że mam w szafce).

- Ok. Proszę.

Widzę, że Olek przygląda się ciastku i mocno nad czymś myśli.

- Otworzyć Ci? - pytam.

- Nie. Ja byłem grzeczny, żeby zasłużyć na ciasteczko, bo chcę je dać Adasiowi. Przygotowałem dla niego piknik w pokoju. - tłumaczy słodkim głosikiem.

- Oj, Kochanie, to bardzo ładnie.

 Przytulam go mocno, wzruszona jego miłością do brata.

Kiedy ja ponownie, z niedowierzaniem i nadzieją, czytałam "skutki uboczne" leku przyjmowanego przez Olka on tajemniczo znika.

Mija trochę czasu.

Przed wyjściem po Adasia do szkoły idę do łazienki i widzę zawiniątko z obrusa wepchnięte... pod sedes.

Rozwijam.

W środku znajduję ciasteczko.

- Oleeeeek! Po co, Kochanie, włożyłeś to ciastko pod sedes?

- Mówiłem Ci, że Adaś ma mieć niespodziankę.

- Aha.

Wracamy z Adasiem ze szkoły.

- Adaś, idź do łazienki i umyj potem ręce. - sugeruje Oluś.

Adaś idzie.

- Zobacz. Ciekawe, co tam jest? - mówi tajemniczo Olek, wyciągając spod kibla zwinięty w kulkę obrus. - To dla Ciebie, Adasiu.

Adaś jakoś nie wygląda na zaskoczonego.

Patrzy na Olka podejrzliwym wzrokiem.

- Co mi rozwaliłeś? - pyta.

- Nic.

- Nie-wie-rzę.

Olek znika.

Po chwili słychać wrzask Adasia:

- Mamoooo!!! Olek rozwalił mój pojazd z klocków!!! Pół dnia go budowałem!!!

No cóż. Faktycznie budował go pół dnia.

Ech...

- Oleeek. Pozwól do mnie! - wołam.

Przychodzi Olek, siada mi na kolanach, oczy załzawione, buzia w podkówkę. Patrzy na mnie z takim smutkiem w oczach, że mało sama się nie rozpłaczę.

Po policzku spływa mu wielka łza, a on cały nieszczęśliwy pyta:

- Mamo, dlaczego Adasiowi nie podobała się moja niespodzianka. Ja mu oddałem całe moje ciasteczko. Ja cały dzień czekałem, jak on przyjdzie i się ucieszy.

I co tu z takim robić?